Miód ekologiczny. Lekarstwo z natury.
Miód ekologiczny. Lekarstwo z natury.
Miód jest produktem wysokoenergetycznym – ok. 330 kcal w 100 g. Pod względem chemicznym jest on wodnym roztworem cukrów: węglowodany stanowią ok. 80%, 1% to białka i substancje mineralne, 2% stanowią enzymy, witaminy i hormony, co powoduje, że miód nazywany jest substancją „żywą” – jest aktywny biologicznie. O barwie miodu decydują różnorodne barwniki – głównie chlorofil, flawony i karoteny. Miód bardzo korzystnie oddziałuje na organizm człowieka, ma właściwości lecznicze oraz zapobiegające niektórym schorzeniom. Nie ma chyba układu i organu w ludzkim organizmie, w którym nie można by wykazać pozytywnego działania miodu:
1) stymulujące działanie na mięsień sercowy – malinowy, rzepakowy
2) odnawia komórki wątrobowe – mniszkowy, akacjowy
3) działa przeciwzapalnie na błonę śluzową żołądka i jelit i przyspiesza ich gojenie akacjowy - spadziowy: iglasty i liściasty
4) dzięki niskiej zawartości białka oraz jonów chloru i sodu działa moczopędnie - wrzosowy, spadź liściasta
5) na układ nerwowy ma działanie łagodnie uspokajające, a z drugiej strony przyczynia się do odnowy sił psychicznych - lipowy, wielokwiatowy
6) dzięki szybkiemu przenikaniu – zaopatruje w glukozę tkanki podskórne ma wielkie znaczenie dla układu oddechowego dzięki właściwościom antybiotycznym, przeciwzapalnym, wykrztuśnym i osłaniającym; miód powoduje upłynnienie wydzieliny oskrzelowej – spadź iglasta, lipowy
7) oddziałuje bodźcowo na układ immunologiczny człowieka, wzmagając odporność organizmu – spadź iglasta,wielokwiatowy
Podział miodów ze względu na pochodzenie surowca:
W miodzie zawarte są zawsze ziarna pyłku kwiatowego. Ich charakterystyczny obraz pod mikroskopem umożliwia określenie odmiany miodu (gatunku rośliny, zktórej miód został zebrany).
1) miody nektarowe: z nektaru, soków roślinnych, z soków owocowych
2) miody spadziowe
3) miody nektarowo-spadziowe
Miody spadziowe powstają z zebranych przez pszczoły wydalin mszyc i czerwów (larw), są to miody ciemne o cierpkim specyficznym zapachu przypominającym zapach roślin, z których miody te pochodzą. Najczęściej spadź występuje na jodłach, modrzewiach, świerkach, a w sprzyjających latach również na drzewach liściastych (klony, lipy) oraz na roślinach zielnych. Mszyce i czerwie odżywiają się białkiem roślinnym znajdującym się w sokach ustrojowych roślin. Z uwagi na to, że białka w sokach jest bardzo mało (5% suchej masy) a cukrów dużo (90% suchej masy), owady te, prawie na stałe, wbijają swe kłujki w młode pędy drzewa i staja się żywymi pompami. Obserwując mszyce można zauważyć jak wbite kłujką w pęd piją sok, a z drugiej strony wyrzucają gęstą, lepką ciecz – spadź, którą bardzo chętnie zbierają pszczoły.Miody nektarowo-spadziowe powstają w szczególnych warunkach, gdy równocześnie kwitną rośliny i na tych samych roślinach występuje spadź. Bywa tak na lipach, malinach, wrzosach.
Charakterystyka poszczególnych miodów:
Miód Nektarowy-akacjowy:
Barwa jasnokremowa, biała lub słomkowa po krystalizacji; smak słodki, lekko mdły; długo pozostaje płynny, krystalizuje powoli stosowany w leczeniu nadkwasoty żołądka oraz zaburzeń układu pokarmowego.
Miód Chabrowy lub inaczej miód bławatkowy:
Barwy zielonkawożółtej, lekko opalizującej; charakterystyczny gorzki posmak, aromat przypominający zapach migdałów; gryczany (nektarowy) barwa ciemnobrązowa,charakteryzuje się ostrym, „drapiącym” w gardle smakiem i aromatem; krystalizuje bardzo wolno, rozdziela się na 2 warstwy: górną płynną oraz dolną gruboziarnistą i skrystalizowaną; Działanie wzmacniające (fizycznie i psychicznie), wzmacnia naczynia krwionośne polecany przy miażdżycy i nadciśnieniu.
Miód Lawendowy:
należy do najwyższej klasy miodów jasnych, delikatny aromat; po krystalizacji jasnozłocisty, bardzo smaczny.
Miód Lipowy (nektarowy)
barwa bardzo jasna, prawie biała aż po bursztynową z zielonawym odcieniem; zapach silny (jak kwiat lipy); smak słodki z gorzkawą nutą; krystalizuje w ciągu kilku tygodni – ma konsystencję drobnoziarnistą; działanie napotne, wykrztuśne, uspokajające – stosowany w przeziębieniach, bezsenności, stanach niepokoju malinowy (nektarowo-spadziowy) jasny o bardzo przyjemnym zapachu i znakomitym smaku; łagodny, odżywczy (dobry dla dzieci); zalecany przy zaburzeniach pracy serca.
-
Mniszkowy (nektarowo – spadziowy) Miód wiosenny: kolor słomkowożółty, smak delikatny; stosowany w chorobach wątroby i dróg żółciowych.
-
Rzepakowy: barwa jasna, od prawie białej aż do kremowej, po krystalizacji biało- lub szarokremowa; smak słodki, mdły, lekko gorzkawy; szybko krystalizuje, nawet w ciągu tygodnia od pozyskania; po krystalizacji ma konsystencję mazistą i drobnoziarnistą.Odżywczy; polecany dla dorosłych i ludzi w podeszłym wieku; wzmacnia mięsień sercowy, stosowany w niewydolności krążenia, miażdżycy.Miód Wielokwiatowy:
barwa od jasnokremowej do herbacianej; dość silny zapach; słodki smak aż do ostrego z gorzkawą nutą; krystalizuje od kilku tygodni do kilku miesięcy. Zawiera wiele antygenów pyłkowych; uniwersalny – wzmacniający dla dzieci i dorosłych; zalecany przy przeziębieniach; najlepszy na co dzień.
Miód Wrzosowy:
Barwa czerwonobrunatna z ciemniejszym lub jaśniejszym odcieniem; mało słodki, gorzkawy smak; silny, bardzoprzyjemny zapach, nieco podobny do kwiatów wrzosu. UWAGA: W temp. 20 st. C w ciągu kilku tygodni zmienia konsystencję w galaretowatą masę o barwie żółtopomarańczowej lub brunatnej. Taki szczególny sposób żelowania jest właściwy tylko dla miodu wrzosowego, ma wysokie właściwości bakteriobójcze; spożywany systematycznie łagodzi bóle reumatyczne; polecany w schorzeniach układu moczowo-płciowego; z drzew owocowych;barwa złocisto-żółta, zapach płatków kwiatowych, smak bardzo łagodny; spadź liściasta barwa po krystalizacji szarobrązowa, smak łagodny nieco cierpkawy, zapach niezbyt silny ale specyficzny lekko korzenny. Stosowany w leczeniu górnych dróg oddechowych, układu moczowego, dróg żółciowych oraz stawów.
barwa ciemna, brązowa z odcieniem szarym lub zielonkawym; smak łagodny, mało słodki, lekko żywiczny; silny charakterystyczny zapach, lekko korzenny lub żywiczny; krystalizuje w ciągu 5–8 tygodni, często rozwarstwia się na górną-płynną część i dolną srystalizowaną – często zlepione kryształy. Działanie przeciwzapalne, dezynfekujące, wykrztuśne; stosowany w schorzeniach górnych dróg oddechowych, w stanach obniżonej odporności.
Bardzo cenne dla nas są również inne produkty pszczele: pyłek kwiatowy, pierzga i propolis:
-
Pyłek kwiatowy (obnóża pyłkowe) Pyłek kwiatowy z roślin nasiennych pszczoły zbieraczki przynoszą do ula w zagłębieniach tylnych nóg (zwanych koszyczkami) w postaci tzw. obnóży, czyli grudek pyłku zwilżonych odrobiną nektaru lub miodu, z dodatkiem śliny pszczół. Pszczoły pracujące w ulu przejmują obnóża od zbieraczek i szczelnie pakują razem z miodem w komórkach plastra. Tworzą one dobrze zakonserwowaną pierzgę, która dla rodziny pszczelarskiej stanowi główne źródło białka, niezbędnego dla larw i młodych robotnic.
Dlaczego pyłek jest tak cenny:
• ze względu na obecność w pyłku dużej ilości witamin jest on nazywany „bombą witaminową”
• zawiera substancje biologicznie czynne: enzymy, hormony, olejki eteryczne
• w jego skład wchodzą wszystkie aminokwasy egzogenne (te, które musimy dostarczać z pożywieniem)
• zawiera mikroelementy (cynk, miedź, mangan, żelazo, chrom)
• i makroelementy (potas, magnez, wapń, sód)
Bogaty skład pyłku powoduje, że jest on niezastąpioną, naturalną odżywką regenerująco – wzmacniającą. Kuracja pyłkowa poprawia kondycję i sprawność umysłową, a także wpływa korzystnie na odporność organizmu. Lecznicze działanie pyłku wykorzystuje się w:
1) problemach z gruczołem krokowym, pęcherzykiem nasiennym oraz cewką moczową
2) stanach po zawale serca
3) miażdżycy
4) zaburzeniach trawienia i przemiany materii,
5) dolegliwościach wieku starczego
6) niedoborach wagi
7) wypadaniu włosów i łamliwości paznokci
Jak stosować: 2–3 łyżeczki granulatu należy zalać 1/3 szklanki przegotowanej, ostudzonej wody i odstawić na kilka godzin. Ze względu na to, że płyny ciepłe są lepiej przyswajalne, wskazane jest dolanie przed spożyciem nieco ciepłej wody. Pyłek w tej postaci zaleca się przyjmować 2x dziennie, rano na czczo i wieczorem przed snem. Kuracja powinna trwać 1–2 miesiące, najlepiej przeprowadzać ją wiosną i jesienią. Profilaktyczna dawka to 20 g pyłku dziennie, lecznicza 30–40 g. Dzieciom (powyżej roku) podaje się tylko połowę tej dawki. Można również mieszać pyłek z miodem, dżemem, serem, mlekiem, sokiem owocowym, płatkami owsianymi na mleku. Nie zaleca się takiej kuracji kobietom w pierwszym trymestrze ciąży. Przybliżone ilości pyłku, które mieszczą się w łyżkach:1 łyżeczka do herbaty płaska – ok. 2,7g, czubata – 6g pyłku1 łyżka stołowa płaska – ok. 5g , czubata – 15g pyłku.
-
Pierzga: Jest kiszonką pyłkowo-miodową powstałą w wyniku fermentacji mlekowej świeżego pyłku, wymieszanego z odrobiną miodu i ubitego w komórkach plastrów; stanowi pokarm białkowy pszczół (głównie młodych i czerwii) w okresie, gdy brakuje świeżego pyłku. Wzajemne współdziałanie składników obecnych w pierzdze powoduje, że jest ona specyfikiem na wiele schorzeń, niweluje skutki uboczne po kuracjach antybiotykowych. Wskazania do podawania pierzgi to: niedokrwistość, choroby jelit, nadciśnienie, cukrzyca, brak łaknienia, stany wyczerpania psychofizycznego, okresy rekonwalescencji.
Jest to mieszanina różnych substancji: o kitu pszczelego, który pszczoły zbierają z roślin do zasklepiania szpar i umocowania plastrów o balsamu pyłkowego, wytwarzanego w wolu miodnym pszczoły z ziaren pyłkuo wosku pszczelegoo pyłku kwiatowegoo zanieczyszczeń mechanicznych (np. kawałki drewna).